İleride belki bu konuyu açıp kendime güleceğim veya ulan ne dönemlerden geçmişim diyeceğim. Sizi bunalttığım için özür dilerim ama arkadaşlarıma bu konuları anlattığımda oğlum boş ver falan diyorlar. Ne yapacaksın diyorlar. Ben de burada benim gibi insanlar varsa bu durumdan nasıl kurtulmuşlar onu öğrenmek istiyorum.
Öncelikle hayat çok monoton geçiyor boş zamanlarımda hiçbir şey yapmak istemiyorum. Çoğu günler dışarıdayım takılıyoruz falan ama böyle 1 2 gün evde kalınca kendimi çok yalnız hissediyorum. Kafayı yiyorum sürekli eski yaptığım hatalar geliyor aklıma. Sürekli acaba olsaydı ne olurdu gibisinden sorular soruyorum kendime. Bir şeyleri sorgulamadan önce hayatım çok güzeldi. Üstüne bir de aile baskısı binince üstüne sülale baskısı da binince boşa yaşıyorum. Hayatı laylaylom yaşayayım diyorum. Bunları arkadaşlarıma söylediğimde oğlum sen kafayı mı yedin ne takacaksın bak mis gibi çocuksun boş boş şeylerle kafanı meşgul etme diyorlar. Sosyal medya kullanmıyorum YouTube harici. Ara sıra Reddit'de psikoloji sublarında falan gezip ulan acaba bende bundan mı falan var diyorum. Önceden hiç takmazdım ama sülalede değişik değişik öğütler veren insanlar yüzünden herkese uzak davranırdım o zamandan kalan bir şey midir nedir bilmiyorum. İnsanlara her zaman mesafeliyim direk konuşmaya başlamam o başlarsa öyle başlarım. Önceden insanları takardım sürekli hakaret yediğimden kendimi küçük görürdüm. Ama bu aralar kendime önem vermeye çalışıyorum fakat hala bu olayları görünce eski arkadaşlarımı özlüyorum. Şu ankiler de iyide eskinin yerini tutmaz benim gözümde. Mutlu olamıyorum en mutlu anımda bile bu o kadar çok etkiliyor ki hiçbir şey yapasım gelmiyor. Hep yarına erteliyorum. Psikolog veya Psikiyatri'ye gitmeyi düşünüyorum. Ama ailem deli sanar veya bir tanı koyarlar diye korkuyorum. Bazen beni anlayan kişilerle konuştuğumda bana hep diyorlar kuruntu ve takıntı yapıyorsun diye. Ne yapayım arkadaşlar cidden mutluluk bu kadar zor bir şey mi?
Öncelikle hayat çok monoton geçiyor boş zamanlarımda hiçbir şey yapmak istemiyorum. Çoğu günler dışarıdayım takılıyoruz falan ama böyle 1 2 gün evde kalınca kendimi çok yalnız hissediyorum. Kafayı yiyorum sürekli eski yaptığım hatalar geliyor aklıma. Sürekli acaba olsaydı ne olurdu gibisinden sorular soruyorum kendime. Bir şeyleri sorgulamadan önce hayatım çok güzeldi. Üstüne bir de aile baskısı binince üstüne sülale baskısı da binince boşa yaşıyorum. Hayatı laylaylom yaşayayım diyorum. Bunları arkadaşlarıma söylediğimde oğlum sen kafayı mı yedin ne takacaksın bak mis gibi çocuksun boş boş şeylerle kafanı meşgul etme diyorlar. Sosyal medya kullanmıyorum YouTube harici. Ara sıra Reddit'de psikoloji sublarında falan gezip ulan acaba bende bundan mı falan var diyorum. Önceden hiç takmazdım ama sülalede değişik değişik öğütler veren insanlar yüzünden herkese uzak davranırdım o zamandan kalan bir şey midir nedir bilmiyorum. İnsanlara her zaman mesafeliyim direk konuşmaya başlamam o başlarsa öyle başlarım. Önceden insanları takardım sürekli hakaret yediğimden kendimi küçük görürdüm. Ama bu aralar kendime önem vermeye çalışıyorum fakat hala bu olayları görünce eski arkadaşlarımı özlüyorum. Şu ankiler de iyide eskinin yerini tutmaz benim gözümde. Mutlu olamıyorum en mutlu anımda bile bu o kadar çok etkiliyor ki hiçbir şey yapasım gelmiyor. Hep yarına erteliyorum. Psikolog veya Psikiyatri'ye gitmeyi düşünüyorum. Ama ailem deli sanar veya bir tanı koyarlar diye korkuyorum. Bazen beni anlayan kişilerle konuştuğumda bana hep diyorlar kuruntu ve takıntı yapıyorsun diye. Ne yapayım arkadaşlar cidden mutluluk bu kadar zor bir şey mi?
Son düzenleyen: Moderatör:
