Telefonlarımı kimse açmıyor

  • Konuyu başlatan Konuyu başlatan O T C
  • Başlangıç Tarihi Başlangıç Tarihi
  • Mesaj Mesaj 6
  • Görüntüleme Görüntüleme 133
Katılım
22 Aralık 2023
Mesajlar
363
Beğeniler
126
Merhaba,

İnsanları sürekli aradım sıkıldılar, burada suç bende, kabul ediyorum. Hiç aramadığım bir kişi bile meşgule atıyor veya açmıyor. Mesaja görüldü bile atmıyor. Aslında olay bundan ibaret değil. Sürekli bir dışlanma halindeyim. Hakiki amcam değil de; uzaktan bir amcam var. Silah sıkılan yerler var, hedefe ateş ederek, ismini tam hatırlayamadım. Bir de GO Kart binmeye gittiler. Beni neden götürmediniz diye sorunca bir dahakine beraber gidelim dedi. Bunların arasında abim de var.

Amcam(uzaktan) beni götüreceğine söz verdi ama 3 gün sonra tekrar gitmişler. Ayrıca, bu kişiler de telefonumu açmıyor. Hatta hiç kimse açmıyor. Bu halimden sıkılmış bulunmaktayım. Hiç aramadığım insana halini hatırını sormak istiyorum. Ancak onlardan da cevap yok. İnsanlar aslında telefonumu açıyor ve konuşuyor. Nedense bir kişi dahi bile açan olmadı. Rehberden 10 kişi aramışımdır. 1 hiç dahi cevap vermedi. Üzüyor böyle olması beni.

Ayrıca, bizim köyün büyük ve küçük gençleri vardı. İlk başlarda küçük gençlikteydim. Bu arada bu WhatsApp grubu olarak diyorum. Neyse: Grup bozuldu. Bir de baktım küçük ve büyük gençler bir arada grup kurmuş ama ben yokum. Biraz araştırma yaptım ve bunların böyle yaptığını buldum. Beni neden almadınız diye sorunca ağzını açan olmuyor. Bende bu durumda dışlanmış hissediyorum. Anne tarafından 12 tane kuzenim var. Bunların da grup kurduğunu düşündüm. Onun hakkında araştırma yapıyorum. Daha elimde somut bir şey yok ama belki vardır diye düşündüm.

Benim prensibim var: "Çağrılmadığım yere gitmem, istenmediğim ortamda durmam."
Artık çağrılan yere bile gidesim gelmiyor. Zaten böyle yapacağım. Kendimi üzüyorum hep. Kendimi yerden yere vuruyorum; küfür, hakaret, argo vb. şeyleri kendime söylüyorum. Kendime değer vermiyorum.

Peki bu insanları hayatımdan çıkarmak nasıl olur? Yüz yüze bir yerde denk gelsek bile merhaba bile demek istemiyorum. Tokalaşma gibi bir eylem de yapmak istemiyorum. Bu kadar ileri gitmek zararlı olur mu?

Yaşım 24 ve bunları yaşıyorum. Elim sakat diye işte çalışamıyorum ve tembelsin gibi laflar duyuyorum. Gücüme gidiyor. Bana yol gösterin.

İyi Sosyaller.
 
Peki bu insanları hayatımdan çıkarmak nasıl olur?

Yapabilirsin.

Yüz yüze bir yerde denk gelsek bile merhaba bile demek istemiyorum. Tokalaşma gibi bir eylem de yapmak istemiyorum. Bu kadar ileri gitmek zararlı olur mu?

En fazla arkandan dedikodunu yaparlar. Onun dışında zararı olacağını sanmıyorum. Bu kişilerle görüşmek istemiyorsan görüşme. Kan bağı her şey değil. Hepsini silebilirsin. Kendi çekirdek ailene sahip çık yeterlidir. Unutma, beklenti olmazsa hayal kırıklığıda olmaz. Bu kişilerden maddi manevi beklentin olmasın. Ne varsa insanın kendisinde var.
 
Elinizdeki sakatlık kazadan dolayımı doğuştanmı bilmiyorum ama artık onları silip yeni sayfa açıp bir ipin ucundan tutma zamanı gelmiş uzaklaşın ve kendinizi onlardan izole edip kendi hayatınızı kurun size daha iyi gelecektir kendi düzeninizi yaptığınızda her şey düzelir hiçbir sorununuz kalmaz bu tür şeyler kafanızı yormaz.
 
Benim prensibim var: "Çağrılmadığım yere gitmem, istenmediğim ortamda durmam."

Kendi prensibim var diye kendini avutuyorsun. Madem çağırılmadığın yere gitmiyorsun, istenmediğin ortamda durmuyorsun. Telefonların açılmadığı hâlde neden arıyorsun? Lafla peynir gemisi yürümez, icraat şart.
 
Merhaba,

İnsanları sürekli aradım sıkıldılar, burada suç bende, kabul ediyorum. Hiç aramadığım bir kişi bile meşgule atıyor veya açmıyor. Mesaja görüldü bile atmıyor. Aslında olay bundan ibaret değil. Sürekli bir dışlanma halindeyim. Hakiki amcam değil de; uzaktan bir amcam var. Silah sıkılan yerler var, hedefe ateş ederek, ismini tam hatırlayamadım. Bir de GO Kart binmeye gittiler. Beni neden götürmediniz diye sorunca bir dahakine beraber gidelim dedi. Bunların arasında abim de var.

Amcam(uzaktan) beni götüreceğine söz verdi ama 3 gün sonra tekrar gitmişler. Ayrıca, bu kişiler de telefonumu açmıyor. Hatta hiç kimse açmıyor. Bu halimden sıkılmış bulunmaktayım. Hiç aramadığım insana halini hatırını sormak istiyorum. Ancak onlardan da cevap yok. İnsanlar aslında telefonumu açıyor ve konuşuyor. Nedense bir kişi dahi bile açan olmadı. Rehberden 10 kişi aramışımdır. 1 hiç dahi cevap vermedi. Üzüyor böyle olması beni.

Ayrıca, bizim köyün büyük ve küçük gençleri vardı. İlk başlarda küçük gençlikteydim. Bu arada bu WhatsApp grubu olarak diyorum. Neyse: Grup bozuldu. Bir de baktım küçük ve büyük gençler bir arada grup kurmuş ama ben yokum. Biraz araştırma yaptım ve bunların böyle yaptığını buldum. Beni neden almadınız diye sorunca ağzını açan olmuyor. Bende bu durumda dışlanmış hissediyorum. Anne tarafından 12 tane kuzenim var. Bunların da grup kurduğunu düşündüm. Onun hakkında araştırma yapıyorum. Daha elimde somut bir şey yok ama belki vardır diye düşündüm.

Benim prensibim var: "Çağrılmadığım yere gitmem, istenmediğim ortamda durmam."
Artık çağrılan yere bile gidesim gelmiyor. Zaten böyle yapacağım. Kendimi üzüyorum hep. Kendimi yerden yere vuruyorum; küfür, hakaret, argo vb. şeyleri kendime söylüyorum. Kendime değer vermiyorum.

Peki bu insanları hayatımdan çıkarmak nasıl olur? Yüz yüze bir yerde denk gelsek bile merhaba bile demek istemiyorum. Tokalaşma gibi bir eylem de yapmak istemiyorum. Bu kadar ileri gitmek zararlı olur mu?

Yaşım 24 ve bunları yaşıyorum. Elim sakat diye işte çalışamıyorum ve tembelsin gibi laflar duyuyorum. Gücüme gidiyor. Bana yol gösterin.

İyi Sosyaller.
İnsanların arasına girmeye çalışırsan asla başarılı olmazsın. Sensizn başka yere mi gitmek istiyorlar? Yapabileceğin en iyi şey normal şekilde konuşup hiç konusunu açmamak. Belki bir ara seni davet ederler (kendi kendilerine) o zaman hiçbirşey yokmuş gibi red bile edebilirsin başka zaman yine çağırırlar. Başkasını arkadaşın yapamazsın. Onları senin arkadaşın oluyorlarmış gibi hissettir. Kendin onların arkadaşı olmaya çalışıyormuş gibi değil.
 
Merhaba,

İnsanları sürekli aradım sıkıldılar, burada suç bende, kabul ediyorum. Hiç aramadığım bir kişi bile meşgule atıyor veya açmıyor. Mesaja görüldü bile atmıyor. Aslında olay bundan ibaret değil. Sürekli bir dışlanma halindeyim. Hakiki amcam değil de; uzaktan bir amcam var. Silah sıkılan yerler var, hedefe ateş ederek, ismini tam hatırlayamadım. Bir de GO Kart binmeye gittiler. Beni neden götürmediniz diye sorunca bir dahakine beraber gidelim dedi. Bunların arasında abim de var.

Amcam(uzaktan) beni götüreceğine söz verdi ama 3 gün sonra tekrar gitmişler. Ayrıca, bu kişiler de telefonumu açmıyor. Hatta hiç kimse açmıyor. Bu halimden sıkılmış bulunmaktayım. Hiç aramadığım insana halini hatırını sormak istiyorum. Ancak onlardan da cevap yok. İnsanlar aslında telefonumu açıyor ve konuşuyor. Nedense bir kişi dahi bile açan olmadı. Rehberden 10 kişi aramışımdır. 1 hiç dahi cevap vermedi. Üzüyor böyle olması beni.

Ayrıca, bizim köyün büyük ve küçük gençleri vardı. İlk başlarda küçük gençlikteydim. Bu arada bu WhatsApp grubu olarak diyorum. Neyse: Grup bozuldu. Bir de baktım küçük ve büyük gençler bir arada grup kurmuş ama ben yokum. Biraz araştırma yaptım ve bunların böyle yaptığını buldum. Beni neden almadınız diye sorunca ağzını açan olmuyor. Bende bu durumda dışlanmış hissediyorum. Anne tarafından 12 tane kuzenim var. Bunların da grup kurduğunu düşündüm. Onun hakkında araştırma yapıyorum. Daha elimde somut bir şey yok ama belki vardır diye düşündüm.

Benim prensibim var: "Çağrılmadığım yere gitmem, istenmediğim ortamda durmam."
Artık çağrılan yere bile gidesim gelmiyor. Zaten böyle yapacağım. Kendimi üzüyorum hep. Kendimi yerden yere vuruyorum; küfür, hakaret, argo vb. şeyleri kendime söylüyorum. Kendime değer vermiyorum.

Peki bu insanları hayatımdan çıkarmak nasıl olur? Yüz yüze bir yerde denk gelsek bile merhaba bile demek istemiyorum. Tokalaşma gibi bir eylem de yapmak istemiyorum. Bu kadar ileri gitmek zararlı olur mu?

Yaşım 24 ve bunları yaşıyorum. Elim sakat diye işte çalışamıyorum ve tembelsin gibi laflar duyuyorum. Gücüme gidiyor. Bana yol gösterin.

İyi Sosyaller.
Merhaba, kendi sınırlarını çizme isteğin, "çağrılmadığım yere gitmem" prensibini anlıyorum ancak bunu uygulamadığın aşikâr sen onaylanmaya bağımlı, çevrende bulunan insanlara bağımlı hâle gelmişsin, kendini tamamen kapatmaya ve insanlara karşı keskin bir tavır almaya vardırmak yerine daha dengeli bir yol bulmaya çalışmak uzun vadede sana daha iyi gelebilir. Kendine yönelttiğin sert eleştiriler, küfürler ve hakaretler yerine öz şefkat göstermen çok önemli; senin değerin başkalarının davranışlarına veya elindeki sakatlık nedeniyle şu an çalışamıyor olmana bağlı değil. Enerjini, seni üzdüğünü düşündüğün kişilere odaklamak yerine kendi iyi oluşuna, kişisel gelişimine ve hoşuna giden şeylere yönlendirmeyi deneyebilirsin; belki tek başına bir kafeye gitmek, film izlemek, yeni bir ilgi alanı keşfetmek gibi adımlar hem kendine yetebildiğini görmeni sağlar hem de farklı bir bakış açısı kazandırabilir. İnsanların davranışlarının her zaman seninle ilgili olmayabileceğini, kendi meşguliyetleri veya başka sebepleri olabileceğini de aklında tutmak, olayları daha az kişisel algılamana yardımcı olabilir, bu zorlu süreçte kendine iyi bakman ve kendi ayakların üzerinde durma gücünü yeniden keşfetmen en önemlisi. Şunu unutma dünya senin etrafında dönmüyor herkesin bir meşguliyeti var kendine bunu hatırlat. Sende meşgul olan bir adam ol, bırak insanlar seninle vakit geçirmek için paralasın, sen değil. Zaman geçiyor en güzel yaşların bunlar.
 
Kendine hobi bul. Arkadaslik kurmanin bir yolu da ortak zevklerin olmasidir.
Elinde sakatlik oldugunu soyluyorsun. Atis yapmaya ve GO kart gibi etkinliklere seni cagirmamalari normal geldi. Bacagi olmayani birini kosuya cagirmayiz. Fiziksel dezavantajin sosyalligi etkilemesi uzucu ama dogal bir şey.
 
Geri
Yukarı Alt